Het onverwachte, het appèl van de kip 

de serendipiteit aan het werk…

Toen bleek dat er vanuit de Londense Lisson Gallery belangstelling bestond om als actieve partner mee te spelen in het broedproject, was dat voor Koen Vanmechelen het sein om een Brits kippenras in zijn kruisingsprogramma op te nemen. Hij werd geselecteerd voor de Summer Show, die een drietal maanden duurde. Zijn installatie bevatte o.m. een ren met daarin drie Redcap-hennen en de in Hassellt geboren zwarte Mechelse Bresse-haan (zie CCP 2). Geheel in strijd met het paringsgedrag van generaties en generaties hanen vóór hem – gedomesticeerde polygame varianten afgeleid van het in het wild levende monogame oerhoen, de Red Jungle Fowl –, kiest de zwarte haan eenkennig voor slechts één van zijn vrouwelijke kooigenoten, toevallig of niet de hen die zelf het meest naar zwart neigt. De uitverkorene zal 25 eieren leggen. Twintig ervan blijken bevrucht en worden in de broedmachine gelegd. Er worden dertien kuikens geboren. Ook de moederhen vertoont nadien enkel nog monogaam gedrag. En zo mogelijk nog sterker: de Redcaps hebben hun fertiliteit teruggekregen! De New York Times ziet in de Mechelse Redcap een verbeterde versie van de Europese Unie en siert er zijn cover mee.
De serendipiteit tiert welig. Het plots opduiken van monogaam gedrag bij zijn dieren verleidt de kunstenaar tot allerlei hypotheses. Het werk Running into One Direction verbeeldt op expliciete wijze de terugkeer naar de genen van het archetype. De monogame haan was geboren op eclipsdag, in een incubator opgesteld tussen een zonne-ei en een maan-ei. Bij het monogame oerhoen verruilt het mannetje tijdens de paartijd zijn prachtkleed voor een soort vaalzwart. Dat ‘ververen’ wordt… ‘eclipsrui’ genoemd, het tijdelijke verenkleed… ‘eclipskleed’.